Maandag 1 juni: Spoed: snel verslechterd.

Roy was zondag naar het Zuiden gegaan om bij zijn moeder te zijn en ik dacht dus even lekker alleen te zijn. Nou had ik zondagavond dat ik me onrustig voelde en dat er iets dwars zat. En wat me dwars zat zou me vandaag dubbel en dwars duidelijk worden.

Om even voor half 2 dacht nog dat ik tijd genoeg had en dat ik de afwas nog wel kon doen voor Roy thuis kwam. 5 Minuten belde ma in paniek. Het ging heel slecht met pap en hij had gevraagd of ik wilde komen. Ik heb de honden uitgelaten en ik heb bij Jack gezegd wat er aan de hand was. Jack pakte de honden bij zich en drukte me op het hart dat ik voorzichtig moest doen en dat ik vooral door moest ademen (dat is onze manier van zeggen dat je vooral rustig moet blijven.) Na flink wat gebel had ik ook Roy te pakken en daaraan verteld wat er was. Het eerste wat hij zei was nu snap ik je onrust. Normaal vertel je het erna of merk ik het wel aan je maar na was hij er natuurlijk niet. Vanmorgen had ik hem wel op het stukje gewezen en daar hebben we verder weinig aandacht aan besteed.

Maar goed de taxi was er snel en wilde eerst omrijden en ik was misschien niet al te aardig maar ik wilde zo snel mogelijk naar pap natuurlijk en dus heb ik hem maar even teruggestuurd.

Toen ik daar kwam had ik al snel gezien dat het niet ging en heb ik de HAP gebeld. Ik heb er ook spoed van gemaakt. Ik doe het niet graag maar in dit geval kon het niet anders. Op dat moment waren de klachten dat hij niet kon plassen. Hij zakte elke keer weg en de pijn was niet te harden.

Zijn eigen huisarts had dienst en dat was heel fijn (NOT) en achteraf maar gelukkig dat hij hem thuis niet kon behandelen en dat hij naar het ziekenhuis moest. Maar daarover later meer. Ondertussen hebben de arts en ik ma bewerkt dat we morgen alles maar moeten gaan regelen en dat wilde ze gelukkig zelf nu ook vooral omdat pap gewoon thuis wilt zijn. Maar de dokter vond wel dat pap naar het ziekenhuis moest om gekatheteriseerd te worden om de plas te verwijderen.

Een vriend van Remy is Chelsea op komen halen en daar hadden we even geen omkijken meer naar gelukkig en verder hebben we heel lang op de ambulance gewacht om naar het ziekenhuis te gaan. Ik heb dus voor het eerst in mijn leven in een ambulance gezeten en prettig heb ik het niet gevonden. Zoveel pijn als pap had was niet normaal en hoe voorzichtig ze ook gereden hebben het was voor pap niet te houden.

In het ziekenhuis was het even wel of geen katheter. Uiteindelijk is die er wel gekomen dat verlichte al een beetje. Alleen de artsen wisten even niet wat ze er verder mee moesten. Pap wel geen behandelingen en operaties meer, maar er waren wel wat dingen die behandelt moesten worden om de kwaliteit van leven te verbeteren. Er zijn op dat moment dus foto's gemaakt van de darmen want onderzoek wees uit dat die toch wel erg stil waren.

Ondertussen was Roy gelukkig gekomen en 2 bedenken meer als 1. Ik had al aangegeven dat er even opvang moest zijn voor die nacht maar Roy maakte het ook nog een keertje duidelijk. Roy dacht dus ook aan dingen waar ik op dat moment niet gedacht had.

Toen de arts terug kwam, kwam ook al een bed aan. Hij moest de nacht blijven op een apart gedeelte op de spoed het observatorium genaamd. Er werd gelijk gestart met extra vocht want door alles had pap te weinig vocht binnen gekregen en waren ze bang voor uitdroging en ook werd het bloed gecontroleerd. Dus pap een kamer verder gebracht en afscheid genomen.

Ondertussen Remy op gevangen want die was terug gekomen van een dagje weg met een van zijn beste vrienden en diens ouders. Dat is een heel verhaal en dat ga ik nu ook niet opschrijven. Kortom dat was gewoon weer typisch me broertje. Geen sleutel, maar gelukkig wel zijn telelfoon dit keer bij hem.

Wij waren voor het eten uitgenodigd bij onze vrienden en tevens buren met meerdere buren en dat kwam als een geschenk. We mochten ook gelijk niet meer naar huis. Voor we het wisten zaten we in hun tuin met een glas drinken in een makkelijke stoel. Op dat moment kwam mam de hoek om. De brommer starte weer niet en of ze bij ons mocht wachten tuurlijk alleen ik ging wel terug natuurlijk en dat begreep ze ook alleen was Remy er al snel en is ze als nog naar huis gegaan.

Tussendoor nog even naar het ziekenhuis geweest om even wat dingetjes te brengen en te kijken of er al meer bekend was. Dat was er. Het kaliumgehalte was veel te hoog en ze waren bang voor zijn hart. Ook bij het innemen van de eerste dosis paracetamol was het fout gegaan. Hij heeft flink overgegeven en dat was heel groen en het luchte wel op maar het was ook vreemd.

We hebben even goed kunnen spreken en al was hij wat afwezig, hij wist dondersgoed wat er moest gebeuren en dat accepteerde hij ook. Ook zei hij dat hij alles zou laten onderzoeken en zou blijven als dat moest en dat was voor ons voldoende.

Terug bij onze vrienden en mam op de hoogte gebracht te hebben van de laatste ontwikkelingen ben ik toch nog maar even een ronde gaan bellen. Even mijn oom gebeld die ik overdag wel 2 keer aan de lijn heb gehad maar niet meer heb laten weten wat er verder gebeurde en mams beste vriendin even gebeld die zo met haar meeleefd dat ik het niet kon laten om even te laten weten dat het ineens zo erg verslechterd was.

Toen kreeg ik nog een telefoontje van ma. Pap had nog een keertje overgegeven en ik wilde even weten hoe of wat en ook het kalium verhaal was wat onduidelijk. Ze vond het geen probleem en idd pap had weer overgegeven en dat was weer groen. Maar daarna begon hij zich alleen maar beter te voelen. Hij blijkt nu zijn medicijnen even niet meer oraal in te kunnen nemen en dus gaat alles even in het infuus en vooral als zetpil. Ook maar gelijk nog even duidelijk gemaakt dat pap wel openstaat voor verlichtende ingrepen en wilde blijven zolang als het nodig is en ze laten hem niet eerder gaan dan dat het kalium omlaag is. Dat kan betekenen dat hij morgen alsnog naar de afdeling gaat.

Ik ben nu gelukkig wel heel rustig. Ik weet waar de onrust van vannacht vandaan kwam en ook al heb ik vaak tranen weet ik dat we vanuit hier even verder moeten. Gelukkig zijn we goed opgevangen door onze "real-life" vrienden en daarna door mijn Hyves vriendin. Haar berichtje kwam weer op het goede moment.

Nu ga ik nog even het scrapforum bij lezen en dan slapen. Morgen moet er een hoop geregeld worden en eigenlijk wil ik even diep onder het dekbed duiken, maar dat zal moeten wachten.