Wat pa niet kan, kan ik op dit moment te veel. De tranen blijven maar stromen en ik heb net maar wat ingenomen. Me tenen kunnen even het gewicht van me schouders niet meer dragen.
Het spreken met mensen wordt even steeds moeilijker en dan krijgen we nog een zalig bericht uit het Zuiden. Mam moet morgen ook opgenomen worden. Ze wordt een gevaar voor haarzelf en haar omgeving. Niemand wil meer bij haar blijven. Ze wordt te suf van de morfine maar zonder kan ze niet. Ze valt in slaap met een peuk in de hand en er zijn al een paar bekers koffie over haar heen gegaan.
Toen ik Esther net sprak brak ik. Zij wil eigenlijk hier zijn voor ons en wij daar voor haar. Nooit heb ik geklaagd over de afstand maar nu. Ik vervloek die 180 km.
Genoeg geklaagd en gejankt. Ik ga me bijeen rapen. Ma en Roy komen zo van het ziekenhuis en ik zou wat te eten maken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten