Donderdag 4 juni: Afscheid en regelen.

Zo lig je heerlijk te slapen. Kat tussen je benen, man weer eens later. En zo ben je om kwart voor vijf klaar wakker. Je kan niks vinden op tv wat interessant is naar te gaan kijken. Scrapmagazine kan je ook niet boeien en je man is ook klaar wakker. Om kwart over vijf hoor je ergens in de verte "hij is er niet meer" en nog altijd komt de slaap niet terug. En je denkt ook bij jezelf gelijk "doe niet zo raar, hij komt vandaag naar huis en je hebt nog een paar dagen respijt"

Om zes uur gaat de telefoon. Je weet gelijk genoeg. Pap is er niet meer. De telefoon had ik dan ook heel snel te pakken. Met mam en Remy om zeven uur afgesproken bij het ziekenhuis en dan kijk je eerst verdwaasd om je heen en ga je je vrienden bellen. Ook die paar familieleden die je nog over hebt die laat je het weten. Even een klein berichtje en dan komt de eerste condoleance. Gelukkig wel een van je beste vriendin.

Bij het ziekenhuis aangekomen zagen we ma en Remy staan. Het was onwerkelijk en we wisten niks te zeggen. Na een sigaretje zijn we naar boven gegaan en hebben we hem voor het eerst gezien. Hij was rustig ingeslapen. Precies zoals die de laatste maanden altijd sliep. Om 4 uur hebben de verpleegkundige hun ronde gedaan en was alles goed en om kwart voor zes tijdens de volgende ronde zagen ze dat pap overleden was. Hij was toen al flink koud en ook al staat het tijdstip op kwart voor 6 wij weten inmiddels wel beter.

De spullen bij elkaar gepakt en toen misten we nog een kaartje. Mijn kaartje wat ik Roy dinsdag had laten geven aan pap. Ik wilde het niet zelf doen en er ook niet bij zijn. Achteraf had ik het goed gevoeld. Maar ik moest het kaartje gaan pakken op de zaal en daar wisten ze niet wat er was gebeurd. Ze schrokken dan ook flink.

Ik wilde nog even met pap alleen zijn en Roy bleef bij mij. Daar brak Roy voor het eerst. Ook ik had het toen even moeilijk. Daarna de dokter gesproken, maar achter haar zag ik de wolken opbreken in een hart. Ik moest er een foto van maken.

Remy had nog vragen over het naar huis van pap. We wilden weten of die zelf wilde gaan of dat de dokteren hem toch wilde laten gaan. Het was het laatste en dat was voor ons genoeg. Ook wisten we wel waaraan pap was overleden en voor ons hoefde obductie niet.

Pap was ondertussen opgehaald om naar de Laatste Eer te gaan.

Wij hadden toen even voor onszelf en hebben de rest even bij buurtjes gezeten. Ik ben bezig geweest met reacties gelezen en even de spullen bij elkaar gezocht voor de kaart.

Bij de Eer aangekomen hebben de kaart-maatjes van pap hem verzorgd en gekist en hebben wij de uitvaart geregeld. Het was goed zo en de uitvaart hebben we geregeld zoals hij dat zou willen. Lekker ongedwongen.

Toen we klaar waren hebben we de wens van pap gerespecteerd en hebben we gelijk de kist gesloten. Voor hem hoefde de poppenkast niet en hij had zoiets de medicijnen waren te heftig en het moet. En dat was ook zo.

Wel heb ik paps trouwring gekregen. Mam heeft hem 33 jaar geleden om zijn vinger geschoven en naderhand is mam hem gaan dragen met mijn eerste tandje erin. Toen heeft pap hem weer omgedaan want hij werd mam te klein en die is hem blijven dragen tot zijn dood en nu hangt die bij mij aan mijn kettinkje.

Thuisgekomen eerst maar eens wat gegeten. We waren allemaal flauw van de honger en moe. En daarna even de berichten lezen en slapen. Alleen dat slapen werd eerst troost zoeken bij elkaar. Bij allebei kwam er voor drie maanden opgekropte emoties uit en dat was even heftig.

Gelukkig zou de buuf 's avonds koken en hebben we dus wel goed gegeten en daar hebben we ook goed zitten praten en nu is de pijp leeg.