Vandaag was het zover. De volgende afspraak maar nu wel in een dierentuin die we natuurlijk van binnen en van buiten kennen. Ik had alleen een aantal nachten slecht geslapen en zag de bui al hangen de nacht ervoor. Gelukkig had ik heerlijk geslapen en dat doet een mens heel goed en vooral mij.
Na alle beestjes goed verzorgd te hebben en tot zelfs de konijntjes nog even de mogelijkheid had gegeven om de pootjes te strekken was het even snel douchen en maken dat we bij de bus kwamen. Nog even de stationshal in gelopen en daar een ontbijtje gehaald en toen was het wachten op de bus. En schuilen voor de regen en dat was niet de afspraak.
Om kwart voor elf waren we bij Blijdorp en stonden hun al te wachten. Na de gebruikelijke begroetingen eerst zorgen voor de kaartjes en toen naar binnen. Daar moest eerst aan de nicotine gehalte en de cafeïne gehalte gewerkt worden en toen was het de dierentuin in.
En waar begin je als het een beetje regent, juist het Oceanium. Zo dachten er alleen helaas veel meer over.
Corné kon er alleen geen genoeg van krijgen en was gek op de vissen en ja die zitten daar echt genoeg van de noord zee tot aan de riffen.
De swiftvos was erg onrustig en zo kennen wij hem eigenlijk. Dus waarschijnlijk is dit een nieuwe want hij was ook behoorlijk zijn geur aan het achterlaten.
Gewoon een mooie foto!
Er was maar een ijsbeer buiten. De andere vond het zeker te warm want het begon behoorlijk warm te worden. Alleen de zon kwam er maar weinig doorheen (en toch was ik een beetje verbrand en stond de volgende dag met een flinke hoofdpijn op)
Bij de prairehondje was het stik druk en waren de beestjes weer op de omheining aan het wandelen en waarom? Omdat ze gras gevoerd kregen. En daar kunnen wij niet echt tegen. Helaas zijn de beestjes behoorlijk tam geworden en bijten ze niet echt meer. Deden ze dat maar eens een aantal keer.
Dit is het oudje van de groep. Die zat lekker op zijn gemak te genieten van het groen om zich heen.
De rode ibissen en de ara's waren lekker achtief en goed te fotograferen en dat hebben we dan ook maar naar hartelust gedaan.
De favorieten dieren van Malou bleek later. Ze spaart al haar hele leven olifanten en dan is er hier een jong van nog geen half jaar oud. Irma liet gelukkig ook zien dat alles goed met haar gaat en dat ze gewoon verder gaat.
Bertus lag lekker met zijn moeder te rusten en eerdaags zie je het verschil tussen hem en namaste niet meer. Wat groeit die hard zeg.
De onagers
Toen was het tijd om wat te eten. Roy doet dat het liefste bij de terraszaal. Ik was dit keer aan de beurt om het eten voor ons te halen en dan moet er altijd een extra broodje mee. Alleen dit keer was het niet voor de vogels maar voor de vissen. Alleen vonden deze jongens dat niet eerlijk.
Eerst nog even de Chinese tuin in om de vissen daar te voeren en toen door naar de riviera hal. Daar moesten er een paar naar de wc (vooral ik dus) en vlak voor we bij de wc aankwamen zag ik mijn nichtje. Oh nee he. Van de week de foto's opgehaald van de begrafenis en toen ging het al mis en nu zag ik het mondje van me achterneefje ook weer gaan en ik kon me dit keer niet verstoppen. Maar gelukkig ging het goed. Nadat we terug kwamen stonden ze bij Roy en de rest en Roy heeft tot zelfs een handje van hem gekregen. Maar niet gehuild vond ik al heel wat.
Toen kwamen we bij de slapende deel van de diergaarde. Alleen de wolven lieten zich niet zien en ik ben bang dat ze in afwachting zijn van een nieuw stel en dat de rest toch is gegaan zoals al een aantal maanden de bedoeling was.
De wasbeer tevreden nagenietend van zijn maaltijd
De nieuwe leeuw die nu eindelijk gewoon naar buiten mag omdat het overgebleven jong van vorig jaar groot genoeg is.
De luie hyena die wel alles in de gaten wilde houden.
De gorilla's lagen lekker op de beschutte plekken en lieten zich niet zien. Ook wij moesten af en toe even uitrusten want het is toch een hele tippel als je de hele dierentuin op één dag wil zien.
De klipdassen in de Savanne
Het nieuwe giraffenverblijf. Staat Roy net heel intressant te vertellen dat de grote koedoe's wel naar het verblijf van de giraffen kon maar andersom niet (dank je wel Leo) en dan zien we ineens een giraf onder een boom uit komen aan de verkeerde kant van de stenen. Roy's verhaal klopte gelijk niet meer en dat vond meneer niet leuk. En de giraf had de tijd van zijn leven. Die bomen zijn niet girafproef.
Hermes was onrustig alleen het fokken met het nieuwe stelletje lukte nog niet goed. Het vrouwtje Alia was dan ook nergens te bekennen.
En waar staan de mannen weer naar te kijken. Juist de karpers.
Het vogeltje waar we heel veel lol mee hebben gehad. Wij zagen hem allemaal en alleen Corné niet en dat vond die niet leuk. Hij is tot zelfs opgestaan om hem van dichtbij te gaan bekijken.
En toen op naar huis. Het was inmiddels bijna zes uur en het personeel liet goed merken dat het einde in zicht was en dat we konden gaan. Roy is onderweg naar de binnenstad van Delft even uitgestapt en heeft de beestjes verzorgt. Vooral meneer Zwerver was blij dat die naar binnen kon en dan ook nog eens gelijk aanvallen dat was wat.
Wij gingen ondertussen naar Moodz waar Roy ook in recordtempo naar toe kwam. Maar dat was eigenlijk geen wonder. Onze vaste taxichauffeur was geduldig en had net niks te doen en daar willen ze ons nog steeds niet kwijt. (het verhaal van een aantal weken geleden was rond gegaan en dat was niet goed gevallen daar)
Op het terras zittend zagen we Remy voorbij schuifelen met zijn eeuwige rugzak en het loopje van pa. Die bleek naar ons onderweg te zijn met een aantal kranten. (de dank van pap stond erin vandaag) Maar hij was buiten gehoorsafstand en bellen heeft vaak geen zin. Dus die lieten we maar gaan.
Het terras van Moodz was niet aangenaam en de dreiging van de regen nam weer toe. Toen ze ook nog even vergaten om Roy zijn drinken te brengen was het genoeg.
Toen zijn we naar Billy Beer gegaan. Dat was een redelijk veilige keuze qua eten en sfeer en meestal hebben ze daar wel plek en dat bleek nu ook wel. We hebben heerlijk gegeten en lekker bij gepraat en dat was een mooie afsluiter van de dag.
Margo, Corné en Malou bedankt voor een heerlijke dag die we zeker weer eens over doen. We hebben genoten.
Alleen de kat minder. Het begon om half 5 te onweren en ben ik de tuindeur dicht gaan doen. Meneer was binnen en was het daar niet mee eens. Hij heeft tot acht uur lopen klieren en gecombineerd met een barstende koppijn heb ik hem naar buiten gegooit nadat die eerst een schop onder zijn kont had gehad en een flesje heeft gekopt. Hij is de hele dag verder vervelend gebleven.
Dit is wat we de eerste keer hebben uitgezocht. We wisten alleen niet wat we wilden en waar we plek voor hadden. En we wilden perse een steen die heel erg leek op de steen van opa en oma.
De foto is een stand in en die wordt vervangen door een foto van pap. Die komt alleen later want de fabriek in Italie gaat de hele maand augustus dicht en het duurt 4 weken voor die klaar is. Dat redde ze niet dus.
We weten ook nog niet of we de duif of de ganzen willen. De duif is wat groter maar die heeft er dan weer mee te maken omdat we duiven los gelaten hebben op de begrafenis. En de ganzen zijn mooi en klein en een mooie opvulling. Dat wordt de volgende keer even uitproberen met de tekst.
De tekst wordt lucida calligrapher en in een licht roze kleur. Ook vonden we dat het tegeltje erbij moest op de steen.
Maandag 20 juli:
Vandaag gingen we nog even verder stoeien met de steen. We gingen hem goed keuren met alles erop en eraan en alleen nog de stand in foto natuurlijk. Ook is het toch de duif geworden en hebben we de tekst iets veranderd. In plaats van Liefdevol gedenken wij in Rust zacht. Ik vond het gedenken te zwaar en formeel. Zo wilde we de begrafenis niet en zo wilde ik de steen ook niet. Dit was meer de stijl van pap.
Donderdag 23 juli:
Vandaag werden we gebeld. De steen was klaar en werd vandaag geplaatst. In nog geen week tijd maar we hoopte dat het kon voor de vakantie. We wilden er graag heen en nu was er niks. Dus Jean-Paul en heren van Scholls en 't Hart dank jullie wel dat jullie het wilde doen voor jullie vakantie. Wij waarderen het zeer.
Wij zijn heel erg blij met de steen en de plek waar we eindelijk heen kunnen. Of zoals mam zei "je hebt eindelijk weer een huisje" We gaan in ieder geval weer met een beter gevoel naar de laatste rustplaats van pap. Nu de foto nog over 2 maanden.
Wij hebben natuurlijk al bijna tien jaar een abonnement en dit was het 5 jaar dat er de Suriname-avond was. Nu viel het samen met de Zoomeravonden en dat was veel minder. Het was te druk en regenachtig dus de muziek was naar binnen toe verplaatst en daar was dus niet meer bij te komen waardoor je niks mee kreeg van de Suriname - avond en dat was balen. Ook kwam je bijna niet bij de kraampjes en dus hebben we dat maar heel snel achter ons gelaten en zijn we naar het oude gedeelte gegaan.
Maar eerst zagen we mijn oom, tante, nichtje en achterneefje nog. Iedereen was blij me te zien, behalve Dylano. Jeetje wat heeft die het op een brullen gezet terwijl ik geen eens mijn bril op had. Hij hoefde me maar te zien en het was brullen. Het lekkere fruit wat die met opa had gekocht kon hem niet troosten en dus zijn we na even gekletst te hebben gauw de andere kant op gelopen.
Gelukkig zei een kindje me later wel heel lief gedag en wat was ik daar blij mee. Bleek dat het toch niet echt aan mij lag. Ik zei het tegen de moeder van dat wildvreemde kindje en toen moest ze lachen en ik lachte net zo hard mee.
Het is alleen niks, ik moet het weekend of volgende week de cd met de foto's gaan halen van paps uitvaart. Dan kom ik Dylano weer tegen. Kijken of die het dan ook op een brullen zet. We wijten het maar even aan zijn eenkennige fase. Volgens zijn moeder moest die zich niet aanstellen.
De Cavia's weer eens buiten en daar waren aardig wat kleintje. Ik kon het dan ook niet laten en heb ze even op de foto's gezet. Daar had ik nog geen goede foto's van.
Het nieuwe Savanne gedeelte was eindelijk open en dat was het wachten waard. De Giraffen hadden het dan ook onwijs naar hun zin. En dat terwijl ze er pas 2 weken stonden.
Die bloeide ook vanavond. Dit is de Victoria- amazonica en die bloeit maar 2 avonden per jaar. Dan mogen de kindjes op de bladeren en dan de ouders er een foto van maken. Onze buren hebben een dochter die op 3 juni geboren is en die hebben het gedaan. Ik krijg de foto's nog te zien van mijn buurmeisje.
Deze Beo's zaten op een tak lekker hoog en gaven Roy antwoord die zelf bezig was met de jaarvogels alleen die hadden geen zin vanavond.
Toen we buitenkwamen zagen we ineens kinderen bezig met Mergel (dat is een heel zacht gesteente wat vooral wordt gewonnen in Limburg). Toen we verder keken was er ook een proffesioneel bezig met beelden en dat was gaaf. Die waren echt mooi.
Nog even bij Tonya gekeken en die moest langer buiten blijven vanavond omdat de bezoekers binnen in de stal konden kijken. Tonya vond het niet erg. De rest was er minder blij mee.
En het weer, het weer was fc knudde en toen we merkten dat we de bus net had gemist en die te vroeg was, was het minder. Maar toen we er achter kwamen dat die maar 1x in het uur komt waren we behoorlijk not amused. Dus maar een ander gepakt en toen de trein naar huis. Gelukkig wonen we dus in de Randstad.
Dit is al een oudje, maar ik wilde hem toch niet achter houden. Het is totaal niet mijn stijl maar wilde het eens proberen. Hij is gaaf geworden, maar ik ze zo niet vaker willen maken. Mij te bewerkelijk.
Ja ja ook deze weer mee gedaan en het ging heel goed. Alleen vond Roy het minder dat ik alleen maar Lay outs maak met 1 of 2 foto's. Alleen dat kwam nou eenmaal zo uit bij deze. Hij vind dat ik daarvoor te veel foto's maak en dan worden de mappen te dik vind hij.
En dit zijn weer de eerste dingen die gemaakt zijn na de dood van mijn vader. En ik moet zeggen het voelt best goed om weer eens aan wat anders te denken.
Tja ik ben bezig om eindelijk echt mijn scrapzooi te ordenen en dat valt nog niet mee kan ik je verzekeren. Het is zo dat scrappers verzamelaars zijn, alleen de meeste ruimen het gelijk op. Ik dus niet en dat werkt nu even tegen me. Maar ik krijg het vooral elkaar.
Verder heb ik ook weer mijn eerste scrapwerkje gemaakt en je moet alleen niet vragen hoe. Ik kreeg me foto's niet in kleur uitgeprint (had de kleurwaarde op grijs staan) Ik was niet tevreden met het scrijven (hup foto van de lay out en opnieuw en nog gaat het bijna fout) Ik kon de hotfix niet aan doen (vind je het gek hier, drie stekkerdozen en alles tot de nek toe val) Ik heb ze afgekregen maar wel met flinke omwegen en een beetje hulp van Roy. Alleen had hij er toen alweer spijt van dat hij had gezegd dat hij het leuk zou vinden dat ik weer eens ging scrappen.
Als ik er aan toe kom vandaag om ze goed op de foto te zetten zal ik ze vandaag nog plaatsen en anders komen ze van de week. Eerst maar eens zorgen dat het hier weer netjes is. En dat wordt nog een flinke klus. En nu baal ik want er staat weer een leuke sketch op het SA forum.
Ook ben ik gisterenavond begonnen om alle zelf geschreven gedichten eindelijk op volgorde eens in een boekje te schrijven. Gisteren heb ik 2002 gedaan. Het jaar van de Hodgkin, over emoties gesproken. Je zag het echt op en neer gaan. En dan moet ik die van pap nog doen.
Maandag 13 juli moest Roy zich melden in het lab om bloed te laten prikken. Op het formulier stond dat hij het eigenlijk de achtste al had moeten doen, maar hij doet het eigenlijk altijd een dag van te voren dus dat was een foutje.
Dinsdag 14 juli moest hij vroeg in het ziekenhuis zijn voor zijn zoveelste CT-scan. Hij was er ruim op tijd want je krijgt altijd nog een flinke hoeveelheid te drinken van het Telebrix, dat is het middel om de darmen goed op de scan te krijgen. Toen die pas 1 beker op had kwamen ze hem al halen. Dat was een beetje erger vroeg en de assistent kwam later terug. Bij het aanprikken van het infuus voor het andere contrastvloeistof ging het fout. De eerste keer kwam er geen bloed en de tweede keer ging de naald dwars door de ader heen. Hij had dan ook een co-assistent en die wilde het eigenlijk gewoon door de dokter laten doen. Alleen is Roy niet zo kleinzerig. Hij was dan ook om 5 voor 9 weer thuis. Alleen dan begint het rennen naar de wc.
Donderdag 16 juli moesten we voor de uitslag naar dokter Maartense en ook al is het toch elke keer weer spannend het is ook weer een feestje. Ook dit keer zijn we maar 5 minuten binnen geweest.
Hij begon op tijd, dat betekende dat we net in de wachtkamer zaten en toen al naar binnen werden geroepen om kwart voor 2. Dan is het even over en weer hoe het gaat en of er klachten zijn. Toen kregen we de uitslag van de scan en dat was een dikke tien met een griffel en daar waren we heel blij om. Even de bloeduitslagen door genomen en ook daar ging het goed. Alleen de suiker nuchter was 14 maar hij had nog geen medicijnen ingenomen. Toen was het het nieuwe bloedformulier mee en we zien elkaar weer in januari. Dat waren weer de handen en even de afspraak maken en dan naar huis.
Schoonmams:
Die belde woensdag op om te vragen naar de scan. Zij was die dag ook weer in het ziekenhuis geweest en had eindelijk de uitslag van haar scan. Er zijn geen 2 maar 3 wervels ineen gezakt maar niet gebroken. Ook bij de internist was het positief alleen moet ze veel sneller het vocht gaan kwijtraken. Ze willen het liever niet aftappen met een naald en dus is de medicatie verhoogt. Ze zit pas op de helft van wat ze mag aan medicatie dus daar kan nog wat in geschroven worden gelukkig.
Qua beweging gaat het gelukkig een stuk beter. Inmiddels loopt ze weer een blokje om het huis. Dat is gelukkig alweer een hele verbetering.
Ook gaat ze weer graag de hort op. De rolstoel is niet haar grootste vriend maar ze neemt het voor lief als ze maar weg kan. Elke zondag is het dan ook vaste prik dat ze een ijsje gaan eten op het terras. Ze moet toch nog steeds 10 kilo aankomen maar dan geen vocht maar vet.
Ik:
Van me voet heb ik geen last meer. Daar kan ik weer alles mee doen. Me knie is toch een ander verhaal geworden. Te lang lopen en fietsen is toch pijnlijk en hij is nog steeds rood en blauw. Dus dat is maar even afwachten.
Ik heb dinsdag me moed bij elkaar geraapt en heb de ergste kies eruit laten halen. Ik had weer een nacht op de bank gelegen en de pijn was niet te houden. Ook heb ik de brief binnen met de datum. Dat wordt 19 augustus en dan zal ik een nachtje moeten blijven.
Verder heb ik vaak heerlijke hoofdpijn en waarom??? Dat kan er maar 1 beantwoorden!!!
Vandaag was weer even een dag waarop spijkers met koppen geslagen moesten worden. De steen moest eindelijk besteld worden en ook de foto voor op de steen en op het dankkaartje moest gezocht worden.
De steen bestellen ging redelijk goed en we zijn redelijk te vrede. De foto is een ander verhaal en ik ga nu dan ook even heerlijk in bad.
Ik heb hier een paar dagen geleden een biografie geplaatst van Van Dik Hout. Dit om twee redenen; 1 ik had al heel lang Roy beloofd dat ik hem zou maken voor de top 2000 hyves en 2 ik ben al een aardige tijd fan van de band.
Dat ik fan ben geworden stampt uit de tijd dat ik net van school af was en ik een tijdje van huis ben weggeweest. Ik putte troost en kracht uit hun muziek en vaak hadden ze rake teksten. Nadat ik terug ben gegaan naar huis en Roy heb leren kennen is dat alleen maar erger geworden.
Ik heb met Roy dan ook eens opgeteld hoe vaak we ze al live hebben gezien.
2 x in het theater de Oranjerie te Roermond. 2 x in de Feesttent in Pijnacker. 2 x op het Spui in Den Haag. 1 x in een feestzaaltje in Meyel 1 x bij de Vrienden van Amstel Live in Ahoy 1 x bij Live38 in de Jaarbeurs in Utrecht
En dan bij de reeks afscheid concerten van de Poema's in de HMH.
Toen Roy kanker kreeg kwamen ze net met een nieuw album. Daar putte ik heel veel kracht uit door de teksten. Ik kan af en toe moeilijk me gevoelens uitte en daardoor lukte het om dingen te verwerken. Ik lijk heel open hier en schrijf makkelijk dingen op, maar het door kijkje tot me binnenste hebben alleen degene die me kennen en zoals Roy het zegt al een stukje van de handleiding hebben gelezen en dus ook dwars door me heen kunnen kijken of bij gene bij wie ik me "veilig" voel.
Ik ga dus nooit met de meute mee en heb een hele eigen voorkeur van nummers. Stil in mij vind ik mooi, maar inmiddels ben ik daar op uit gekeken. Ze hebben zoveel mooie nummers gemaakt.
En nu met pap is dat ook weer een speciaal nummer. Brief aan iemand die ik nooit heb gekend hoef ik nu even niet op te hebben. Dan stromen de tranen over mijn wangen en waarvoor. Om iets wat dan los gemaakt wordt wat ik niet kan uitleggen. Alleen als iemand het zelf heeft die weet wat ik bedoel.
Benjamin Kribben – Basgitaar, bas Dave Rensmaag - Gitaar Louis de Wit – Drums, tekstschrijver Martin Buitenhuis – Zang, gitaar, tekstschrijver Sandro Assorgia – Gitaar, orgel, piano, muziek- tekst schrijver
Patrick van Herrikhuyzen – Toetsinstrumenten vooral bij optredens.
Onstaan:
1986 – 1993
De basis van de band ligt in Den Helder. Martin, Dave, Sandro en Benjamin kennen elkaar al jaren. Ze spelen tijdens hun middelbare schooltijd samen in de schoolband. Het repertoire bestaat uit covers en de muzikanten spelen meestal onder de naam Blind Dog Fulton. Maar ook wordt The Katerpillers of Camel & the Filters af en toe gbruikt.
Drummer Louis de Wit speelt in een concurrerende schoolband en wordt bij hun band gehaald als blijkt dat de vaste drummer Patrick Burger de ontwikkelingen niet kan bijbenen. (in de tussentijd heeft Bart Schutler de plaats opgevuld van Patrick, alleen dat werkte niet goed genoeg voor de andere jongens.) Vanaf dat moment is de bezetting van de groep onveranderd.
Gaandeweg schakelt de groep over van Engelstalige op Nederlandstalige teksten. De muziek en teksten worden grotendeels geschreven door Martin Buitenhuis en Sandro Assorgia, aangevuld met bijdragen van Dave Rensmaag.
De band oefende vaak in een schuurtje van de ouders van Patrick die ingericht was als repetitie ruimte. Nadat Patrick uit de band was gegaan, werd er een nieuwe repetitie ruimte gevonden in de garage van de vader van Ben. Die had zelf een bandje wat speelde op bruiloften en partijen.
Het repertoire was in het begin veelal Engels. Het was een echte coverband die covers van The Stones tot aan Joe Jackson. Ze speelde vooral op feesten van scholen en sportclubs in die tijd.
Leuke anekdote uit die tijd:
Met een steeds steviger klinkend repertoire, bestaand uit covers en eigen werk, doet blind dog fulton in het voorjaar van 1989 mee aan een talentenjacht in Bar-Dancing de Citadel te Den Helder. Ze Winnen. Dave: “Alle bands uit Den Helder deden mee. Wij waren de broekies van de avond, een jaar of achttien. Het was heel verrassend dat we wonnen.’ De andere winnaar van deze avond, in de categorie soloartiesten, is een zekere Marco Borsato. Dave: ‘ We hadden nog nooit van hem gehoord. Het was nog vóór zijn Soundmix-tijd. Ik stond nog op de foto met Marco in de plaatselijke krant.
Nadat ze allemaal een andere kant op zijn gegaan om verder te leren of om te gaan studeren, komen ze in de weekenden terug om elkaar en de familie te zien. In de vakanties zijn ze altijd samen op vakantie. Eerst een jaar door Nederland met een busje met alles erin (instrumenten, zanginstallatie en kampeerspullen) van Maastricht terug naar huis. Met als inkomsten optredens zien te regelen bij cafés. Dat lukt maar ten dele maar ze hebben een hoop lol en de eerste tour door Nederland is een feit. Een jaar later doen ze per interrail hetzelfde. Ze gaan dan naar Griekenland en Rome.
In 1990 na een periode van minder repeteren en minder animo om verder te gaan met de band omdat ze allemaal ergens anders wonen, komt Dave met nieuwe impulsen. Hij laat in het voorjaar een aanzet horen voor een nieuw Nederlandstalig liedje heel toepasselijk Mooi was die tijd genaamd. Alleen is het nooit opgenomen. Het vormt wel de basis voor de hernieuwde band. Het Engels repertoire en de covers waren verleden tijd. Ze hadden binnen de kortste keren een nieuw Nederlandstalig repertoire en een nieuwe naam.
Van Dik Hout was ontstaan. De naam is bedacht door Martin. Hij wilde een naam van een gezegde, hij dacht zelf dat het een tijdelijke naam zou zijn, alleen is die naam altijd blijven “plakken”.
In het “rockhok” (de zolder boven de pizzeria van de ouders van Sandro) hebben Martin en Sandro de basis gelegd voor het latere repertoire van de band. In het weekend kwamen de andere kijken en vooral luisteren wat ze nou weer “gebrouwen” hadden.
Na deze periode gaan ze naar Haarlem waar hun nieuwe uitvalsbasis wordt. Ze komen terecht bij de recording studio van Daan van Rijsbergen. Daar nieuwe nemen ze hun eerste album op. Daarmee gaan ze de platenmaatschappijen af om hem aan de man te brengen. Alleen dat lukte niet. Na het na een tijdje nog een keer geprobeerd te hebben met een single krijgen ze van Daan het advies om eerst verder te werken aan naamsbekendheid en andere liedjes. Daan regelt optredens voor ze in cafés en op kleine festivals. Zo komen ze ook in de twee poptempels van Amsterdam terecht. Paradiso en de Melkweg. Verder werken ze in stilte aan hun nieuwe album met Daan als adviseur, manager, boeker en producer.
Toen de platenmaatschappijen niet in zee wilde gaan om Van Dik Hout in hun stal op te nemen heeft Daan zelf een platenmaatschappij opgericht (Bananas Records) om de nummers van Van Dik Hout uit te brengen. En zo werd het album “[b]Van Dik Hout[/b]” dus uitgebracht op het label van Daan omdat hij in de jongens geloofde. Het album wordt officieel gereleased in september 1994.
1994 – heden
Stil in mij wordt officieel gereleased op 5 mei 1994. Bevrijdingsdag in Haarlem. De jongens hadden eerder in het voorjaar de prestigieuze Bananas Trofee gewonnen waardoor ze mochten optreden op het bevrijdingsfestival van Haarlem. Door hun optredens in het schnabbelcircuit hebben ze al aardig wat fans gekregen en dus staat het op het festival terrein zwart van de mensen. De band had verder nog geen bekendheid in Nederland en dus stonden ze er zelf van te kijken dat het zo druk was bij hun optreden.
[gadget][/gadget]
De radiostudio’s in Hilversum wilde nog niet aan Van Dik Hout en dus hebben ze heel lang geduld moeten hebben. Erwin Vogel (plugger via VIA) heeft heel lang met het plaatje moeten leuren in Hilversum. Normaal zou hij dat maar twee weken doen met een plaat, maar omdat hij erin geloofde bleef hij volhouden. Na zes weken was Frits Spits ineens lyrisch over het plaatje en na advies van Wim Rigther gaat hij het plaatje draaien. Daarna is het hek van de dam en draaien alle radiostudio’s hem.
Van Dik Hout krijgt dan een paar optredens op festivals zoals Hollandse Hits Festival van Veronica en daar blijkt dat ze inmiddels al een aardige schare fans heeft opgebouwd in de twee jaar dat ze schnabbelde.
In juni ’94 komt Stil in mij binnen in de tipparade. In juli ’94 kwam de single binnen in de Mega top 50. Hij kwam uiteindelijk op de 19e plaats te staan. De single is de doorbraak van hun geweest en zeggen de jongens zelf ook dat ze dankzij de kracht van Stil in mij zijn doorgebroken.
De band omschrift hun sound als nedergrunge, ruige, rafelige gitaarrock en dan in het Nederlands. Hun grote voorbeeld is dan ook Nirvana en een beetje Pearl Jam. Martin zegt zelf in een interview dat ze lang hebben geëxperimenteerd om de combinatie tussen de rock en de Nederlandse taal goed te krijgen. Hij probeert geen ingewikkelde beeldspraken erop na te houden en daarbij laat hij zich beïnvloeden door het Engels en het Amerikaans die hij dan vertaald, maar hij probeert het wel zo te houden dat de tekst door de simpelheid een mooie lading meekrijgt.
Door het succes van de single groeit de vraag naar de band in het optreedcircuit. Ze moeten dan ook in juli ’94 op zoek naar een boekingskantoor. Dat wordt SOZ: Sound of Zwolle. Dat begint verkeerd. De eerste vraag is of ze wel kunnen spelen. Het was een klein boekingskantoor die daarna achter de feiten aan bleven lopen omdat ze band steeds bekender werd en meer werd gevraagd, ook voor grotere dingen.
Op 8 september ’94 vind de nogal zeer serieuze officiële presentatie plaats van hun eerste album “Van Dik Hout” in het voormalige Sleep In. De heren wonen dan inmiddels allemaal in Amsterdam en hebben hun studie’s eraan gegeven om zich helemaal op hun muziek carrières te storten.
Hun weekindeling in die tijd ziet er dan ook als volgt uit:
Maandag is er niks te doen. Dinsdagavond oefenen. Woensdag een optreden of een interview of een bespreking. Donderdag tot en met zondag heel veel optredens.
En waarom dat was? In die beginperiode speelde ze vaak voor een prikkie in discotheken, zalen en het clubcircuit. Zo konden zo veel spelen en ervaringen op doen en al was het toen een gekkenhuis, de heren vonden het geweldig.
Tegen het eind van 1994 hebben de heren al met drie platen in de Nederlandstalige Mega top 30 gestaan en kunnen ze voor een optreden compleet met eigen PA en crew 5875,00 gulden vragen voor 70 minuten optreden. De heren hebben tegen die tijd een eigen toerbus, personeel voor het gesjouw en de techniek en een manager die de belangen behartigd aldus het blad Plug.
Op 5 juni ’95 volgt hun eerste hoogtepunt. Door op Noorderslag te spelen haalden de heren een optreden op Pinkpop in de wacht. De heren hadden dan ook van te voren gezegd dat ze er een hele happening van zouden gaan maken en dat is ze gelukt. De bedoeling was op een bij podium zonder tv en dat vond hun manager Daan niet goed en ging als een gek aan de slag. Uiteindelijk stonden ze op het hoofdpodium om 1 uur met tv registratie en haalde ze het NOS journaal. Dat zou hun definitieve doorbraak worden. En de jongens? De jongens hadden ondertussen de grootste lol met aanwezige grote artiesten.
Vanaf augustus ’95 komt er ineens een stilte rond de band. Ze willen een nieuw album op gaan nemen en door de drukte van de optredens kwamen ze daar niet aan toe en dus besloten de heren om er even tussenuit te gaan. Vier weken zag het levenslicht. En waarom vier weken omdat de jongens het album in 28 dagen opgenomen heeft. De sound van het album is volwassener geworden door de enorm vette gitaarpartijen is het oordeel in de muziek bladen maar ook doordat de band een geoliede machine is geworden door het vele optreden. Vier weken wordt dan ook Platina.
[gadget][/gadget]
De heren beginnen eind 1995 ook een nieuwe traditie; vanaf dan geven ze elk jaar op 30 december een concert in Paradiso. En dat hebben ze nog altijd volgehouden.
In 1996 gaan de optredens gewoon door en blijven de hoogtepunten zich opvolgen. Zo staan ze weer op Noorderslag, staan ze in het voorprogramma van Bon Jovi op het terrein van Pinkpop, Parkpop in Den Haag en zo ging het nog even verder.
Vooral het optreden op Lowlands van dat jaar wordt legendarisch. Ten eerste omdat het semi- akoestisch en ten tweede omdat ineens Herman Brood op het podium bij ze achter de piano kruipt en ze samen Pijn vertolken
[gadget][/gadget]
Ook krijgen ze in ’96 hun eerste TMF award voor beste Nederlandse rockgroep en die zouden ze daarna 4 jaar op rij winnen.
Na een periode van rust en vooral bijtanken wordt in juli ’97 de derde plaat opgenomen. Kopstoot van een vlinder ziet het levenslicht in de ICP studio’s in Brussel. Kopstoot van een Vlinder zou de definitieve markering worden van het volwassen worden van de band. De plaat toonde een breed geluidsbeeld en is qua composities tegelijkertijd gevarieerder en afgewogener dan haar twee voorgangers geworden. Kopstoot van een vlinder werd gelanceerd op 30 oktober ’97 in de Roxy te Amsterdam.
De verklaring van de titel van het album is eigenlijk heel raar gekomen. Een monitorman stootte zijn hoofd aan en vlindermoer van een flight-case. Hij had toen een wondje aan zijn hoofd en zei dat hij zijn kop had gestoten aan een vlinder. Martin wilde dat bewaren voor een refrein of een zin in een nummer. Toen ze dan ook zochten naar een titel voor het album kwam het weer naar boven. De verklaring zou dan ook worden; “je krijgt een kopstoot van iets wat mooi en zacht is. Het doet geen pijn, maar het is wel een kopstoot”
Dan gaat Van Dik Hout een avontuur aan het met Acda en de Munnik. Dan nog een opkomende duo onder het management van Daan Van Rijsbergen. Die dan inmiddels directeur is geworden en het management over heeft gelaten aan Mark Manshanden. Ze worden de Poema’s en halen grote successen.
In 2000 komt het volgende album uit die het levenslicht zou zien in de Arnold Muhren Studio’s in Volendam. Ze zijn in de tussentijd bezig met hun eerste theatertour en kunnen dan ook gelijk de nieuwe nummers uitproberen voor publiek.
Jacques Brel heeft een grote invloed op Het album Ik jou & jij mij. De nummers worden romantischer door de keuze van de instrumenten. De jongens wilde eens geen ragplaat, maar meer ballades en dat de luisteraar geen keuzes meer kon maken. Om met hun woorden te spreken “You love it or you hate it”
[gadget][/gadget]
In 2001 brengen ze het beste van 1994 – 2001 uit, het album zou een aantal weken in de top 3 van best verkopende albums blijven staan. Ook hebben ze dan hun eerste nummer 1 hit als de Poema’s. Zij maakt het verschil staat 2 weken op nummer 1 van de Mega top 100. Maar het hoogtepunt voor de jongens is toch wel het optreden op het huwelijksfeest van Prins Willem-Alexander en Prinses Maxima te mogen optreden in de Amsterdamse Arena.
In 2002 komt alweer het vijfde studioalbum uit. Vandaag alleen maar winnaars wordt gepresenteerd op 23 september 2002 in de Amsterdamse Melkweg. Met deze plaat keren de jongens terug naar hun oude sound. Het lieve geluid is weer verruild voor de harde gitaren en de stevige rockpartijen. Ze noemen het dan ook een inleiding naar een nieuwe periode.
[gadget][/gadget]
In 2003 hebben ze het druk met de Poema’s. Ze brengen het album de best of the Poema’s uit en ze staan een aantal avonden in een uitverkocht Heineken Music Hall in Amsterdam. Dit zou de afsluiting worden voor de periode van de Poema’s. Ze treden nog maar zelden op als de Poema’s.
In 2004 komt Een handvol zonlicht uit. Daarna deden ze alleen nog Pardiso dat jaar en zouden ze een jaar met sabbatical gaan. Er werd gevreesd dat het even het einde zou zijn van een tijdperk Van Dik Hout. Alleen precies een jaar later stonden ze op 30 december weer in Paradiso en zouden ze in 2006 weer volop gaan optreden en werken aan een nieuw album.
In 2007 komt dan ook Alles waar ik nooit aan begon uit.
[gadget][/gadget]
In die periode zijn ze bezig geweest met een theatertour en brengen ze in 2008 Live in het Luxortheater uit. Nu is het wachten op de release van het nieuwe album waar ze aan bezig zijn.
Ook brengen ze Tot Jij Mijn Liefde Voelt uit, een Nederlandse bewerking van Bob Dylans Make You Feel My Love. Dit is de grootste hit van Van Dik Hout tot nu toe. In mei bereikt de single de Top 10, wat hoger is dan de 19e plaats voor de bekende hit Stil In Mij in 1994. De tekst is geschreven door Huub van der Lubbe (De Dijk).
[gadget][/gadget]
Van Dik Hout in de top 2000
Nummer: Jaren: Hoogste notering: Stil in mij: Alle jaren: 35 Wanhoop niet: 2007: 1516
Bronnen: Het boek Van Dik Hout Stil in mij 1994 – 2004 Website Van Dik Hout. Wikipedia
Nou dat gaat heel goed. Ik kan steeds meer en zolang ik het rustig aan doe kom ik een heel eind. Ik ga alleen elke keer nog wel net te ver en vooral dat vooral van vannacht heeft er even in gehakt. Toen ik dus ook eindelijk op bed lag was het even heel hard auwwww.
Ik heb ook het verband niet meer om en dat loopt ook al een stukje prettiger.
Ik heb alleen vanmorgen slim moeten zijn. Ik ben niet naar het optreden van dametje geweest. Ik durfde het niet aan. Ik ga zo de verhalen aan horen en de foto's bekijken en dan hoop ik dat ze ook een klein stukje hebben gefilmd.
En zo laat je je broertje je honden uitlaten en dan gelijk die van hem, want Chelsea logeert hier het weekend en dan moet je natuurlijk nog even de poort op slot doen. Dus dat gedaan en ik kijk over de schutting en daar zit een kat. Alleen nadat ik beter keek, bleek dat niet Thomas te zijn. Dit was een vrij jong en rood katertje. Maar Chels en katten is als water en vuur natuurlijk. Roy geroepen maar die hoorde me niet. Dan maar via de intercom van de telefoon. De kat gaan aaien en die bleek heel aanhankelijk te zijn. Iets te aanhankelijk want hij had het helemaal gevonden bij ons natuurlijk. We hebben dan ook geprobeerd om hem buiten de tuin te zetten voor zijn eigen veiligheid maar dat lukte niet.
Toen toch maar naar boven gegaan en toen bedacht ik me ineens iets. Van de week had ik de buurtmail weer gehad en daar stond een kat vermist met de naam Blingbling en toen ik ging kijken was die het. Roy naar beneden of die er nog zat en hij was er nog. Gelijk gebeld naar Amivedi en die gingen de mensen nog bellen want het was wel half twaalf 's nachts geweest.
Toen werden we terug gebeld en de mensen waren niet te bereiken maar Bling kon ook niet bij ons blijven. Thomas is een grote sterke kater en die red zich wel, maar een vreemde willen we natuurlijk geen trauma op laten lopen.
Die man van Amivedi is hem dus zelf komen halen en aangezien die heel makkelijk te pakken was zat die bij ons al in de transportmand van Thomas en dus was dat snel gepiept. Nu is het te hopen dat die gewoon morgen weer lekker met zijn hondenvriendje ligt te slapen in zijn eigen mand. En wij, wij moesten lachen, dat kan ook alleen maar hier.
We kregen vanmorgen een telefoontje van de medewerker van Amivedi. Het bleek niet Blingbling te zijn. Toen die hier wegging heeft die de eigenaren van Blingbling te pakken gekregen. Aan de hand van zijn beschrijving konden ze al zeggen dat het niet hem was. Toen is die er nog mee naar de dierenarts gereden en het katje bleek gechipt.
Uiteindelijk is die vannacht nog bij zijn eigenaar terecht gekomen. Dat bleek een student die woonde in het grote studentencomplex aan de Krakeelpolderweg. Ten eerste was het al een wonder dat die eigenaar hem had laten chippen want een student laat dat meestal niet doen en ten tweede heeft die een hachelijke tocht gemaakt met een provenciale weg ertussen en dan niet gewond zijn.
En de zoektocht naar Bling gaat dus gewoon door en als dat nodig is bellen we gewoon weer.
Vannacht gelukkig redelijk goed thuis gekomen en ook nog boven gekomen in bed. En ik heb ook nog geslapen.
Vanmorgen ging het alleen niet goed met Roy. Hij had al een paar dagen last van zijn keel en dat kwam vanmorgen eruit. Een goede keelontsteking en dat heeft hij een hele tijd niet meer gehad. Normaal had die het een paar keer per jaar. Die is dus vandaag maar thuis gebleven.
Met mijn knie gaat het redelijk. Hij voelt zwaar beurs en is nog wel wat dikker, maar ik heb gelukkig geen last van stijfheid aan die kant. Ik heb ook een kleine blauwe plek erop zitten. Dus ik heb hem toch wel goed geraakt want ik heb bijna nooit geen blauwe plekken.
Mijn linkervoet is nog wel pijnlijk, ik kan er niet te lang mee lopen. Ook is die goed stijf. Het lijkt wel gelukkig allemaal mee te vallen. De zwelling zijn gelukkig wel weg en zal het alleen een paar dagen flink gevoelig zijn.
Ik heb ook onwijs veel spierpijn in mijn linkerarm. Waarschijnlijk toch nog van de val maar dat zal met twee dagen wel weg zijn.
Alleen nu konden we niet meer doen wat we wilde en dat wordt volgende week balen. Ook wordt het afwachten of we zaterdag naar de markt kunnen voor Musicals in Delft. Danique heeft er zo hard voor gewerkt en getraind en eigenlijk wil ik het niet missen. Dus duimen jullie voor me dat ik dan weer uit de voeten kan, letterlijk en figuurlijk?
Vandaag was het zover. We zouden Margo eindelijk op de "goede" manier ontmoeten. We hadden haar al ontmoet op de condoleance avond van pap, maar toen hadden we eigenlijk niet de kans gehad om elkaar "beter" te leren kennen. Ze stond ineens binnen en toen was het handjes geven en na het handjes geven moesten we haar alweer naar de trein brengen. Dat zou vandaag anders worden, was het enige wat we wisten en we wisten waar we heen gingen .
Vrij vroeg opgestaan omdat we zolang mogelijk van de dag wilde genieten en toen we naar buiten keken beloofde het weer niet veel goeds. Om naar een dierentuin te gaan niet erg, maar dat het zo nat moest zijn was minder maar de berichten waren dat het na de middag op zou klaren.
Hondjes verzorgt en in de goede zorgen van de buurtjes achterlaten en om 8 uur zaten we dus al in de trein op weg naar Arnhem. In afwachting van wat zou komen. En Roy was flink vrolijk dus dat beloofde wat.
Onderweg kregen we een sms-je dat Margo later zou zijn. Er was iets gebeurd waardoor ze de trein had gemist. Op het station van Arnhem bleek het 1 grote bouwput en dus hadden we zoiets van we wachten wel in de buurt van het perron want anders werd het heel moeilijk om elkaar te vinden.
Onderweg naar de trap om van perrons te wisselen zag ik deze onwijs grote tekening. Hij besloeg een aardige gedeelte van de muur en ik kon het niet laten om hem op de foto te zetten.
De ontmoeting met Margo was weer als "vanouds" een hele dikke knuffel maar nou weer in "reallife" Daarna even wat drinken en door naar de bussen. Dat was nog een leuk zoekplaatje. Het busstation van Arnhem is vaag, laten we het daar maar op houden.
In de dierentuin aangekomen hebben we eerst de Bush, Dessert en Ocean bezocht en toen zouden we door gaan naar de Safari alleen begon het te regen. We liepen iets harder door en voor ik het wist lag ik ineens. Mijn voet klapte dubbel en ik kreeg hem niet meer gecorrigeerd, mijn schoenen ingewisseld voor de slippers en ik baalde dat ik dat gewoon niet gelijk had gedaan. Ik liep te twijfel maar goed wat gebeurt is veranderde je niet meer.
Grote Egelvis
Koraalduivel
Het enige mooie plaatje wat ik zonder dieren heb kunnen maken. Wilde de dame en heer niet ophouden en stond zo ongezellig als ik er alleen op uit ging.
Ellips waterbok
Neushoorns
Giraf
Nagebootste grot om twee delen te verbinden.
Konijnuiltje
Kittvosje
De maatjes hadden afgesproken dat ze niet over muziek zouden praten en al helemaal niet over de top 2000 hyves. Dat is ze niet helemaal gelukt. Ze vooraf ook gezegd dat de dierentuin alleen een plek was waar we heen konden, dat is wel gelukt. Roy heeft een hoop niet gezien en dat is niks voor hem. Normaal moet ik van hem horen dat ik wat mis en nu was dat omgedraaid. Ze hadden mij dan ook omgedoopt in gids. Dat werd alleen een gids met een verband om haar voet. Ik heb daar toch maar even EHBO gevraagd.
Maleise beer
Nogmaal de Ellips waterbok
Chimpansee's
Roze Pelikanen
Om half 4 zijn we terug gegaan naar de stad, daar zouden we de jongste dochter en man ontmoeten van Margo. Van het busstation gestrompeld naar een terrasje en daar zijn we blijven plakken, dat het toevallig Robin Hood heette konden we ook niks aan doen. Dat was beter als het muziek- en boekwinkeltje wat we eerst zagen liggen. De psalmen en gebede waren daar de oorde van de dag. Ik had het alleen niet in de gate. Ik had romans gevonden.
Het gesprek tussen de dame en heer kwam alweer snel op de hyves en op muziek en ik heb maar een beetje ge-internet op mijn mobiel. Rond half zes kwam de rest ook en werd Roy melig. Ze hadden moeite om ons te vinden en Margo zat aanwijzingen te geven. Dat moet je alleen niet doen als Roy in de buurt is. En dan hadden we gelukkig nog een voordeel dat Jordy er niet bij was.
Toen ze eindelijk zaten en we besteld hadden werd er gewoon verder gekletst alsof we elkaar al heel lang kenden en daardoor viel de kennismaking voor de rest ook mee. De man van Margo merkte al snel dat Roy en hij meer raakvlakken hadden dan dat hij had gedacht en dat vond hij een stuk prettiger dan dat die zich in het begin kan voorstellen en ook de dochter voelde zich al snel op haar gemak. Zat haar vader te pesten en vertelde over haar grote hobby.
Het eten was lekker en ik kon me voet gelukkig bij Roy onder de stoel kwijt. Alleen merkte ik dat hij steeds dikker werd. Terug op het terras werd me voet zo dik dat ik vreesde dat ik niet meer thuiskwam. Helaas heb ik dan ook gevraagd of we de trein van half tien naar huis konden nemen.
Met de taxi naar het station en die wist gelukkig een andere ingang waardoor ik een stuk minder hoefde te lopen. Margo en de rest kwamen nog even naar het station anders was het afscheid wel heel raar geweest, maar dat moest Roy me zeggen later *schaam*.
De volgende afspraak staat voor over drie weken en dan is het heel bekend terrein voor ons. Dan gaan we met zijn allen naar Blijdorp. En daar zijn geen geheimen voor ons natuurlijk, maar vooral kijken we uit naar een gezellig dagje uit met vrienden, want dat was Margo al, maar de rest nu ook voor ons. En het enige jammere is dat ze helaas ook weer zo ver weg wonen. Wat hebben we daar toch mee.
Hallo allemaal,
Welkom op mijn blog die vooral gaat over ons leventje samen en met onze beestjes. Mijn twee grootste passies passen daar mooi bij. Fotografie en scrappen. Ik zou zeggen kom regelmatig langs en snuffel rond.
Groetjes Tamara.
