En toen was het alweer een maand. Een maand waarin ik dacht dat pap zo de hoek om kwam lopen met Chelsea aan de lijn. Dat we weer naar het ziekenhuis moesten omdat er wat was. Maar vooral dat hij op zou bellen om me te wijzen op dingen die ik het fout op het blog had gezet.
Ik kan bijna niet naar muziek luisteren als we in de trein zitten. Ik heb van een vakantie in Turkije een cd op mijn mp3 staan en dat bied vaak uitkomst. Ik versta helaas nog steeds geen Turks en dus is dat veilig. Rebecca Lavelle hoef ik helemaal niet te luisteren en als ik het heel erg heb dan ga ik bij het minste of geringste een potje janken en dat is niet prettig in de trein.
Ik ben niet de enige die dat heeft. Mam verwacht nog steeds dat pap thuiskomt uit zijn werk. Als ze binnenkomt dan kijkt ze gelijk om het hoekje om pap te begroeten en zo kan ik doorheen.
Ik weet het, het moet slijten maar nu nog niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten