En dat doet me veel pijn om dat hier neer te tikken. Lijkt wel of ik hem steeds meer ga missen en de tijd van het jaar helpt niet echt mee. Maar goed, ik weet ook dat we door moeten. Alleen alle spanningen komen er zo langzamerhand uit en dat heeft me spieren weer flink op spanning gezet, zoals dat altijd bij mij op de spieren slaat. Dus is me motto nu voorzichtig in beweging blijven en langzaam me maar door deze maand heen worstelen.
Lieve pap, ik mis je.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten