De nicht van Roy, Marion Matapere overleden. Dat was een klap waar we allebei niet op hadden gerekend en dat heeft ons flink van onze stukken gebracht we waren de hele dag dan ook flink van slag. Ze moch helaas maar 49 jaar oud worden en de afspraken die stonden kunnen we helaas niet meer nakomen.
Uiteraard zijn we naar haar begrafenis geweest. Het was voor ons een rot tijd met alle treinen en eigenlijk hadden we nog niet met de voordeelurenkaart mogen reizen. En zal je altijd zien. Nooit controle en nu gelijk.
Eenmaal op Vught aangekomen was het nog even spannend of we er wel konden komen op tijd. Nergens een bus of taxi op station Vught. Ook nergens een nummer te vinden en toen ik een nummer had, bleek dat ook nog de verkeerde te zijn. Die deed alleen maar zakelijk vervoer. Via hem hebben we gelukkig wel een ander nummer gekregen en die nam er zijn tijd voor om bij ons te komen. Maar toen die er was had die ook nog aardig wat tijd nodig om bij de kerk te komen. Gelukkig hadden we Esther al bereikt en die was al in de kerk en die wist gelukkig dat we te laat waren maar dat we wel er aan kwamen.
De dienst was "mooi" want ja wat is mooi op die leeftijd. De tranen kwamen dan ook snel en bijna automatisch ging de gedachte ook terug naar pa. De tranen vloeide helemaal toen haar zwager (de broer van haar man) een zelf geschreven nummer zong en dat was zo mooi. Vooral toen haar man naar de kist toe liep en begon te snikken. Haar moeder erbij (die eigenlijk pas op het laatste nippertje uit het ziekenhuis was ontslagen en zo er toch bij kon zijn.) het werd echt te veel en ik greep dan ook naar paps ring. Op dat moment had Esther ook de koker in de hand met mijn schoonvaders as erin en de zakdoek was dan ook meer dan welkom.
Na afloop van de dienst zijn we gaan condoleren en de meeste vonden het knap dat ik er was. Helaas vond ik dat ik geen andere keus had. Dit was de laatste groet aan haar en ik vond dat ik die moest brengen.
Daarna zijn we even het centrum in gegaan van Vught om wat te eten. Ondertussen gepraat en even gewoon gezeten en terug tot onszelf gekomen.
Toen we terug gingen naar de auto om nog even naar onze oom en tante te gaan, zagen we de stoet pas voorbij komen met de kist er nog bij. Alles was dus uitgelopen en daarna werd er een grote maaltijd geserveerd in de kerk. Er werd aan ons gevraagd of we ook wilde komen, maar dat hebben we toch niet meer gered.
Bij oom en tante aangekomen was het gelijk ga zitten en wat willen jullie drinken en hoe is het met jullie. Onze tante was er aardig vanaf. Ze kwam net uit het ziekenhuis en van het meeste had ze niks mee gemaakt. Ze lag er vanaf zaterdag in en zaterdagavond is Marion overleden aan een hart aanval. Ook onze oom was even de weg kwijt al wilde die dat niet laten merken.
Toen met de bus terug naar Den Bosch en daar op de trein terug gestapt. Even gelezen en naar de muziek geluisterd, alleen wel de veilige keuze. Eenmaal thuis hebben we laten weten bij de buren dat we er weer waren en Jackie is bij ons wat komen drinken. Zo konden aan allebei de kanten even ons verhaal kwijt. Wij over vandaag en zij over een akkefietje op school wat haar hoog zat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten