Al een tijd geleden geschreven maar door dat alles een beetje achter liep vergat ik hem steeds te plaatsen.
Ja pap, je hebt gedanst.
Ja pap, je hebt gelachen.
Ja pap, je was aanwezig.
Ja pap, je hebt geleefd.
Daarom is de stilte nu zo oorverdovend.
Daarom is de leegte nu zo overweldigd.
Nee pap, het gemis wordt nog niet minder.
Nee pap, ik vind het nog steeds oneerlijk.
Ja pap, was je nog maar hier.
Naar aanleiding van een tekst van Youp van ’t Hek
27 oktober 2009.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten