Vandaag moesten we bij de internist zijn. Ik had om half 4 afgesproken bij de ingang van het ziekenhuis met pap en mam. Toen ik daar aankwam waren ze er al. Ze zaten even "lekker" buiten. Alleen zo lekker was het daar niet. Er staat alleen maar schaduw en er staat een stevig windje langs het ziekenhuis. Maar we hebben even lekker staan praten en pap vertelde dat hij zich wat beter ging voelen. Hij had voor het eerst sinds maanden geen stevige buikpijn meer en zijn eetlust kwam een beetje terug. We hebben totzelfs een paar grappen gemaakt.
We werden naar de eerste verdieping gestuurd door de infobalie. Alleen moesten we gewoon op de begane grond zijn voor de internist. Dus hup terug en door de doolhof van gangen knorren om daar te komen. We kwamen totzelfs langs de personeelskantine. Daar aangekomen zat de wachtkamer helemaal vol. Gelukkig kwamen we er al snel achter dat het voor meerdere dokters was en we waren vrij snel aan de beurt.
Eerst kwamen de gebruikelijke vragen en moesten we ons inhouden om niet voor hem te antwoorden. Maar dat was voor mij op een gegeven moment niet zo heel moeilijk meer. Hij kwam aardig uit zijn woorden en kon ik aan zijn ogen zijn wanneer die er echt niet op kwam. Ook hadden we het nog even over de medicijnen. Daar was wat onduidelijkheid over maar daar zouden we het later nog over hebben zei ze.
Toen was het tijd voor de onderzoeken en die vonden achter gesloten deuren plaats. Ondertussen heb ik met mam zitten kletsen en wat dingen besproken, want we zouden over 2 weken een weekend weg gaan. Ondertussen hoorde wat er besproken werd in het kamertje. Hij werd weer even op de weegschaal gezet om te kijken of die aankwam en dat komt die gelukkig. Het gaat niet hard, maar wel met anderhalf kilo per keer. Hij woog nu 70 kilo op een lengte van 1,96 meter.
Toen ze terug kwamen, kwam het verpletterende nieuws. Uit de echo van dinsdag en de bloeduitslagen van de afgelopen keer was te zien dat de lever de oorzaak was. Alleen werd niet duidelijk wat er precies mee was, het kon dus kanker zijn, zijn lever kon falen en er kon ook nog een infectie zitten. Volgens haar kon het alle kanten op gaan en wilde ze hem op gaan nemen. Dan konden ze de onderzoeken sneller laten plaats vinden en ze ging overleggen met alle artsen van pap. Ze wilde het liefst een biopt nemen van de lever, maar omdat pap nog maar 2 weken aan de bloedverdunners zit gaf dat een probleem. Ze kon er nu nog niet mee laten stoppen, maar dus ook geen kijkoperatie uit laten voeren. Kortom ze kon niet anders dan met iedereen overleggen en pap op laten nemen.
Onderweg naar de balie vroeg ik nog of we nog contact op moest nemen met de neuroloog over de Ascal. Nee dat deed zij wel met de opname. Ze moest toch overleggen over hoe of wat. Wij werden gelijk lijkbleek en we waren helemaal van de kaart af. We moesten nog gelijk bloed gaan laten prikken en daar waren we nog net op tijd. Zolang waren we binnen geweest.
Roy stond ons buiten op te wachten met de honden en die schrok natuurlijk ook een beetje. We hebben nog even staan praten en daarna zijn we naar huis gelopen. Nadat we ma tot rust hadden gemaand, kwam het erbij mij uit. Ik ben dus ook gelijk naar mijn vriendin gelopen en heb daar mijn verhaal kunnen doen.
Toen ik terug wilde naar huis kwam Roy. Zijn moeder moest ook naar de internist omdat ze te veel vocht vasthoud was de reden. Maar daar speelt ook meer. Toen die dat zei ben ik even ingestort. Ik heb gewoon op straat staan brullen, ik zag het echt even niet meer zitten.
Eten was daarna makkelijk. De Chinees op de hoek is dan een uitkomst en verder hebben we het maar lekker relaxt gedaan en vroeg naar bed gegaan. Alleen van slapen kwam natuurlijk weinig.
Vrijdag kreeg ik te horen dat pap zich dinsdag 24 maart om 10.00 uur zich moet melden in het ziekenhuis.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten