Het intake gesprek verliep vlot en ik had er een goed gevoel bij. Ze vroeg netjes welke medicijnen ik gebruikte en welke dosering. Dat was niet veranderd en alleen heb ik er bij verteld dat ik Melatomatine gebruik al heel lang. Ook het bloeddruk meten was een ramp en ik was benieuwd hoe vaak dat zo bleef.
Toen ik naar de kamer werp gebracht bleek dat bij de zusterspost te zijn en er lag een verpleegkundige naast die ook net geopereerd was en die daar ook werkte. Helaas kwamen er veel collega's even langs om te kijken hoe het met haar was en elke keer weer het verhaal over de operatie. Ik kan je wel vertellen dat als je nog moet dat niet prettig is. Vooral net als je net als ik overal onwijs bang voor bent. Ik heb dan ook boekje gepakt en maar goed hard de mp3 speler aangezet.
Om even na 8 uur kwamen ze om het infuus te steken. Ik had in eerste instantie een leerlinge die het toch wel eng vond en niks vond. Ook de volgende vond maar weinig en ook al had zij het wel geprobeerd in de rechterhand, ook haar lukte het niet om hem goed te krijgen. Dus toen moest ik naar de uitslaapkamer. Kijken of ze het daar wel wilde lukken. De eerste daar heeft het ook geprobeerd aan mijn linkerhand en die wilde niet doorlopen en die ging me toch pijn doen omdat ze probeerde een blokkage weg te spuiten. Waardoor er een vochtophoping onder de huid kwam te zitten. Dus volgende en die zette hem in 1 keer in mijn linkerarm en die heb ik niet gevoeld. Dus toen kon ik weer naar boven.
Terwijl we onderweg waren was er al gebeld dat ik terug kon komen voor de operatie. Dus dat was snel het te kleine operatieschort aan en aangesloten worden op het infuus en weer terug naar beneden.
Daar kon ik gelijk door gereden worden naar operatiekamer. Ik heb me er toen maar bij neergelegd en heb het over me heen laten komen. De warme moltons lagen al onder de dekens. De Otrivin werd ingespoten en dat was smerig en toen kon ik de operatietafel op. Ik heb alles gehoord en heb me maar zo ontspannen mogelijk gehouden en dat moest wel anders was ik gillend van de operatiekamer gelopen. Ik ben wel blij dat ik dat inmiddels redelijk onder controle heb.
Toen ik bij kwam van de operatie werd er gezegd dat ik Morfine had gehad tegen de pijn. Te suffig als ik was kon ik niet zeggen dat dat niet werkte. Het eerste wat gebeurde was dat ik lag te huilen in bed. Alles kwam met een sneltreinvaart omhoog en heb stilletjes het maar over me heen laten komen. Toen werd ik opgehaald om weer naar boven te gaan. Ik had nog extra zuurstof en ik heb maar heel lief gevraagd of dat eruit mocht. Dat mocht en het bleek dat dat goed gebloed had. Het witte kopje was helemaal rood. Ook lag ik heerlijk te zweten en voelde ik me smerig.
Terug op zaal eerst de controles en het bloeddruk meten was weer een ramp. Totdat er eentje zo slim was om het aan het been te doen en dat was de oplossing. Toen ging het wel. De bloeddruk was voor mijn doen hoog en de temperatuur van 37 naar 35 in een drietal uur tijd (en daarna gelukkig weer naar de 36). Toen kreeg ik het wel heel koud ineens en heb ik het laken weer ingewisseld voor de deken. Daarna bleef het goed.
Na een uur een beetje suffig naar de mp3 te hebben geluisterd en elke keer weer wakker gemaakt te worden voor de controles moest ik plassen. Ik mocht alleen nog niet opstaan omdat ik veel te bleek zag volgens hun. Dus Tammie moest op de po. Al moest ik nog zo nodig, dat lukte echt niet. Toen moest ik eerst maar overeind gaan zitten. Toen werd ik me toch misselijk en wat er uit kwam was vooral bloed. Dus maar iets voor de misselijkheid gehad en daarna als nog naar de wc geweest.
Toen kwam de eerste keer medicijnen vragen. De eerste paracetamol ging met zetpil naar binnen en daar achteraan wilde ze Diclofenac geven. Ik had ergens gelezen dat dat niet samen ging met de Fluoxetine en heb het dan ook geweigerd. Bij elke ronde dat ik weer pijnstilling mocht kwam ook de Diclofenac weer naar boven en steeds heb ik het maar geweigerd. Dat ging echt de hele 30 uur door dat ik daar lag. Niemand kwam erop om het na te vragen bij de apotheek en mijn zaalgenootje lag zich ook te verbijten want bij elke ronde kwam ook dat riedeltje weer. En dan heb je van te voren een lijst met medicatie moeten overleggen omdat dat nodig was voor de opname.
Later omdat ik nieuwsgierig was en omdat ik voor de volgende keer zeker wilde weten dat ik het bij het rechte eind had heb ik de bijsluiter van de Fluoxetine opgezocht. En wat denk je. Het was maar goed dat ik de Diclofenac heb geweigerd. Zeker omdat ik al misselijk was en last van me maag had. Ook de Morfine heeft een wisselwerking met de Fluoxetine en dat wist ik al uit eerdere ervaringen dat dat geen ene moer deed. Ik vind het dan ook des te slordiger dat ze het niet zelf hebben opgezocht en alleen in het dossier hebben gezet dat ik ze weigerde in te nemen. Ik had het wel kunnen doen, maar dan???? De maag-beschermers had niemand aan gedacht.
Naarmate de tijd vorderde ging ik me gelukkig beter voelen. Ik heb in totaal twee keer overgeven en drie keer wat gekregen voor de misselijkheid. Dus dat viel gelukkig mee. Ik was alleen heel suffig en heb dan ook Roy vroeger naar huis laten gaan. Ik viel elke keer in slaap. Zo ben ik de avond en nacht doorgekomen. Elke keer drie kwartier slapen en dan weer naar de wc en even lezen. Alleen 's nachts viel ineens de elektriciteit uit. Er was een oefening werd er door de nacht verpleging gezegd. Alleen mijn bed stond niet goed en kreeg ik last van me rug. mijn zaalgenootje was geopereerd aan haar knie en lag in een apparaat om haar knie soepel te houden. Ze werd gewoon wakker van de pijn door de morfine heen. Ze vond het alleen niet zo erg want dan kon ze even een paar uur slapen zoals ze wilde. Verder vond ik het minder want ik kon niks meer doen. Ik heb dan ook maar liggen internetten. Hoezo verslaafd.
Bij het bezoek had ik al gevraagd of het infuus eruit mocht. Dat mocht niet want?????? Wij vonden het vreemd maar hebben het maar zo gelaten. Ik dronk inmiddels al weer water en had wat vla op, maar nee hij moest blijven zitten. Om half tien mocht die alsnog afgekoppeld worden. Alleen zou de volgende ochtend me wat duidelijk worden. Ik had al via het infuus Anti- Biotica moeten krijgen. Had ja want dat heb ik nooit gehad al had ik ze er meerdere keren over horen overleggen. Gelukkig mocht ik de tabletten meenemen naar huis.
Ook zou er een diettiste langs komen om te bespreken wat ik mocht eten en of ik het drankje van pap (Nutricia Multi Fibre) nodig had. Nooit gezien, 's avonds weinig gegeten en wat denk je. 's Morgens ineens dat flesje bij het ontbijt.
Ik moest ook nog even naar de kaakchirurg voor controle. Dat werd een snel bezoek en wat vragen beantwoorden. Heb je al gespoeld? Nee. Heb je ergens last van? Nee. Moet ik nog terug komen? Nee en toen was het tot ziens. Ik vergat te vragen wanneer de prothese er voor het eerst uit moest. Hoeveel keer ik op een dag moest spoelen en ga zo maar verder. Ik was verdooft nog en was alleen maar gefocust op naar huis gaan. Want dat mocht ik gelukkig wel. Ik weet dus ook geeneens hoelang de operatie bij elkaar heeft geduurd.
Ik heb Roy uit de vergadering gebeld. Heb nog wat lol gemaakt met mijn zaalgenootje en ondertussen ook haar op de hoogte gebracht wat ze nog allemaal met haar van plan waren want hoe dan ook, zij ging ook vandaag naar huis zei ze. Ze had de nacht ervoor niet goed geslapen en ze moest dus een nacht extra blijven. Gelukkig was de planning dat ze om 17 uur werd opgehaald door haar vader en dan was alles ook gedaan bij haar.
Daarna als een speer wegwezen en eerst even nog wat gedronken. En daarna naar huis. Even wat boodschapjes gedaan en even bij de buurtjes gedag gezegd en toen gaan slapen en badderen. Roy moest naar het slaan van de eerste paal van het crematorium (zie andere blog (volgt nog) dus was ik even lekker alleen en heb ik heerlijk gekroeld met de beesten en wat aangerommeld totdat Roy kwam.
Hij kwam alleen wat laat dus heb ik zelf ook maar gelijk de honden uitgelaten. Maar ondertussen kwam die er al aan en heb ik de camera even van hem overgenomen want hij ging gelijk soep halen. Meer kon ik toch nog even niet eten. Meneer poes was met ons meegelopen en die kroop zo mooi de boom in dat ik het niet kon laten.
Toen ik daar mee bezig was kwamen Isa en Jack voorbij. Ze waren onderweg naar de dierenarts. De andere helft van TNT (Toulouse dus) had een flink abces in zijn nek met twee tandjes erin. Het kon dus niet anders dat onze schat eindelijk zijn belager een keer terug heeft kunnen pakken. Al kunnen we dat nooit met 100% zekerheid zeggen natuurlijk. Alleen Toulouse heeft een heel mooi koppie nu en huisarrest.Na wat gegeten te hebben kwam er natuurlijk even bezoek. Jack, Jaap, Isa en ma zijn even geweest maar om half tien ben ik naar boven gegaan. De narcose hakte er toch wel in. Ook had ik alweer een afspraak voor morgen bij de gebittenboer. Moet er toch een keertje uit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten